Çarku

Po frynte një erë e lehtë. Nuk dridhej por në freskinë e natës kishte pakëz ftohtë. Dhe një vajzë pesëmbëdhjetëvjeçare po lexonte rreshtin e fundit të gjëegjëzës së koduar që do të ndryshonte fatin e botës.

Të katërtën e ndërtoi sipër të tretës
Nuk deshi që raca e njeriut ta mësonte këtë
Kur të vijë koha, vajza vendase bionde
Do ta ndërtonte çarkun.
Jeshili, është çarku i vendit gjithë të mesëm e me ujë Mu
Kafja, është çarku i vendit të lartë ngjyrë turkuaz të Perëndimit.
Çarqet do t’i rreshtojë vetëm vajza bionde
Ose do ta mbyllë derën deri në pafundësi
Ra – Mu i lartësuar fryu prej shpirtit të vet dhe e bekoi atë…

Alanya e lexoi disa herë atë tekst.
“A arrite të kuptosh ndonjë gjë?” – e pyeti Atila.
“Pjesë – pjesë, ashtu copash… Përpara kam një gjëegjëzë që duhet ta ndërtoj prej fillimi” – tha Alanya.