Gjuatia e erës

Atëherë e kuptova se ç’do të thoshte të ndaheshe. Po ikja dhe po ikte, duke e ditur që nuk kishte kthim pas. Po ikja, duke e ditur se ato që përjetova do të mbeteshin edhe pasi të kisha ikur. Sikur i vetmi rrugëshpëtim të ishte të ikurit, sikur nuk ikje. Të ikje sikur do të ktheheshe. Të ikësh, duke besuar se do të kthehesh aq shpejt, saqë çaji që ke pirë për herë të fundit të jetë ende i ngrohtë. Duke lënë lulet në vazo, begonjat shpirtvrerosura