Përfapara Fundit- Rrëfim mbi një Shekull

Fëmijëria dhe vitet e rinisë, dashuria për shkencën, puna në ” Laboratorin Kyri ”, më pas kthimi te letërsia, pas një beteje të egër të brendshme, apo edhe me botën përreth, pasioni politik, komunizmi, anarkia, angazhimi intelektual . Është udha e një njeriu, që ka njohur Kamynë e Çe Gevarën, Borgesin e Sioranin, Bretonin, Carën , por edhe rrëfimi rreth një ekzistence, me gjurmë të thella nga etapat e pamungueshme të dhimbjes, lumturisë, dyshimit, frikës . Duke zbuluar dhe nxjerrë zhveshur ndjenjat e veta, Ernesto Sabato u jep jetë faqeve, ku shpreh pështjellimin dhe vetminë e njeriut bashkëkohor, të humbur në këtë fund shekulli, përpara “ një bote, që duket se po i drejtohet dezintegrimit , ndërsa jeta na vëzhgon me sytë e shqyer, të uritur për humanizëm ” . Po , pavarësisht nga kjo , autori u bën thirrje të rinjve për shpresë , me qëllim që sytë e tyre , të përzgjedhur nga fati për të qenë të bukur , të mos mbeten të verbër , të mos tërhiqen nga ideja e kërkimit të diçkaje , për të cilën ende ia vlen të jetohet . Një mesazh , që rrjedh përgjatë tërë librit , i sintetizuar me qartësi të pangatërrueshme në : “ Paktin mes të Humburve “, i cili konfigurohet si një manifest programatik autentik ; nga një lexim anarkiko – kristian i historisë lind nxitja për një solidaritet themelues të një bote të re , i vetmi , që do të lejojë kapërcimin e tmerreve dhe padrejtësive , mbijetesën e njerëzimit .–