Kujtime lufte 2

Përse kërkoni që ne të fshehim emocionin që na ka mbërthyer të gjithë, burra dhe gra, ne të gjithë, të mbledhur këtu, në shtëpinë tonë, në Parisin e ngritur si një trup i vetëm në këmbë, për t’u çliruar e duke e bërë këtë me duart e tij? Jo! Ne nuk do ta fshehim këtë emocion të thellë e të shenjtë. Ngandonjëherë ekzistojnë çaste të tilla të aftë të tejkalojnë secilën prej jetëve tona të mjera. Parisi! Parisi i nëpërkëmbur! Parisi i thyer! Parisi i martirizuar! Por Parisi i çliruar! I çliruar prej vetë vetes së tij, i çliruar nga populli me ndihmën e ushtrive të Francës, me mbështetjen dhe ndihmën e Francës mbarë, të Francës që lufton, të së vetmes Francë, të Francës së vërtetë, të Francës së amshuar. Dhe ja! Armiku që mbante qytetin, ka kapitulluar në duart tona, Franca hyn në Paris, hyn në shtëpinë e saj. Ajo hyn e përgjakur, por e vendosur. Ajo hyn, e ndriçuar prej një mësimi të madh dhe më e sigurt se kurrë për detyrimet dhe të drejtat e saj.