Vdekja e Ivan Iliçit

Në këtë kohë, Ivan Iliçi u gremis, pa dritë dhe iu qartësua në mendje se jeta që kishte bërë nuk qe ajo që duhej bërë, por atë mund ta riparoje. E pyeti veten: “Po kjo ç’është?” Dhe mbajti vesh që të dëgjonte përgjigjen. Ndjeu që se kush po ia puthte dorën. I hapi sytë dhe pa të birin. I erdhi keq për të. Iu afrua dhe e shogja. Ai dhe atë e pa. Me gojën të hapur, me lotët të pafshirë, që i zbrisnin nëpër hundë dhe faqe, me një shprehje ankthi në fytyrë, e shoqja nuk po ia ndante sytë. I erdhi keq edhe për të.