Jusufi nga Kujunxhaka

Muazezi u ngrit paksa. Në fillim vështroi dhomën me sytë që nuk shquanin asgjë. Iu duk e çuditshme që Kadri-beu befas u shkëput prej saj dhe në dhomë u nder heshtja. Kur shikimi i saj ra te Jusufi që kish qëndruar te dera, u drodh, E kaloi dorën nëpër fytyrë, sikur të donte ta shtynte tutje figurën bezdisëse. Tisi i mjegullës që e ndante nga i shoqi, u shpërnda pak nga pak dhe Jusufi u shfaq përpara saj fare qartë. Ajo u bë fare esëll. Në shpirtin e saj nuk kishte frikë. Përkundrazi, u ndje e lehtë dhe e qetë. Kështu e ndien veten udhëtari, kur, më në fund, arrin të pushojë pas udhëtimit të gjatë e të lodhshëm. Në fytyrë iu shfaq buzëqeshja e qetë.