Picimuli

Shoke te mi te shtrenjte, perseri u ktheva ne mesin tuaj! Mund te mis ju kujtohem. Por, une jam shoku I juaj me I dashur, Picimuli. Koha e beri te mbetem nje kohe te gjste ne harrese, me gjithe se une me zemer e me mend gjithnje isha prane jush. Po, shoekt e mi, nuk mund te mos e them edhe se si ngjau kjo. Ne te vertete, dikur i prekur thelle nga do camerdhoke ngucakeq e biramele u detyrova te iki diku. U detyrova qe t’u largohem sysh atyre qe nuk me linin te qete. Kur une mesoja qe te isha cdo dite i pregatitur ne mesim, ata me nxirrnin gjuhen dhe me thonin bubaq. Kur une i dilja zot shokut qe kishte te drejt, ata me dilnin ne rruge dhe me fyenin. Kur une shkruaja vjerrshe, se kisha mesuar nga Naimi te shkruaj vjersha, ata me perqeshnin. Me thonin:” O Picimul, o kacapul!Ati vjershetar, a? A ti vjershetar, a? O Picimul, o kacapul!” Aq shume u lodha prej tyre sa mu mbush mendja qe te mos dal tjeter ne rruge, te fshihesha diku larg botes dhe njerzve. Qetesine me te madhe, o shoke te mi, e gjeta ne mesin e librave te babait tim, ne bibloteken e Ermires se Lugjeve te verdha. Aty u skuta diku dhe nuk beja ze. Vetem lexoja dhe mendoja. Duke lexuar mesova se si ta dua atdheun, nene, babin, shoket, si ti dal zot se vertetes.