Më quajnë Ana

Njerëzit, zakonisht, kur i gjen një fatkeqësi, ngrenë sytë nga qielli dhe pyesin veten: “Përse mua, o Zot?”. Personalisht nuk e kam pyetur kurrë veten. E dija përse. Isha mëkatare. Isha lakmitare. Nuk isha besnike. Isha e pamoralshme. Isha vrasëse.
Besoj se Ai atje lart nuk e ka harruar asnjëherë dhe thjesht kishte ardhur ora për të paguar. Prandaj ula kokën dhe pranova ndëshkimin. Pranova të jetoj e vazhdoj të jetoj, ndërsa vdekja do të qe shëlbim.
Më quajnë Ana dhe kjo është historia e jetës sime. Borxhin ndaj Zotit e kam shlyer me lot. Borxhin ndaj njerëzve po e shlyej nëpërmjet këtij libri. Hapa zemrën dhe ju fola me sinqeritet të plotë. Vetëm një gënjeshtër të vogël do t’ju them: Një të parëndësishme, ose mbase shumë të rëndësishme…