Krenaria e një gruaje

Netët bëheshin përherë e më të errëta edhe pse mbi kokat e tyre flinte dhe zgjohej po ai qiell i njohur. Çuditërisht, vetëm ai kishte mbetur po ashtu, i pandryshuar, i papërfillshëm dhe tejet indiferent ndaj atyre gjallesave të paorientuara. Sa bukur do të ishte sikur të mundej të hidhte më shumë dritë dhe sadopak mirësi mbi errësirën, që gjallonte përherë e më tunduese në kraharorin e lodhur të asaj bote të vjetër, të masakruar sistematikisht dhe egërsisht, prej paaftësisë dhe urrejtjes njerëzore, atje ku engjëjt dhe demonët prej shekujsh kishin luftuar, injoruar pabesisht prej ekzistencës tokësore.