Tregimet e Ballofcit

Tregimet e Ballofcit, të cilat si pikënisje kanë toposin dhe kohën historike, të mbledhisë së pleqve të Ballofcit, vendlindja e autorit, në Prishtinë, zgjerojnë gamën e rrëfimeve fantastike e transcendentale duke e harruar kohën e tanishme historike, për të hyrë në bartjen e risemantizimin e rrëfimeve legjendare të kohëve të shkuara nëpërmjet gojës së këtyre pleqve. Zejnullah Rrahmani rikujton vendlindjen, pleqtë e tij, duke hyrë ne eidosin e rrëfimeve të tyre, për t’u shndërruar në autor të rrëfimeve të rrëfyera. Por rrëfimet e rrëfyera paraqesin një gnoseologji të kodit mitologjik, i cili nënkupton ndërlidhjen e zërave të pleqve shqiptarë, zërave të vendlindjes së tij më masën e hatashme të narracioneve, të cilat burimësinë e kanë në provinienca të shumta kulturore lindore e perëndimore. Tregimet e Ballofcit problematizojnë edhe dilemën e madhe platoniane të jetës më të gjatë të tekstit – rikujtesës apo të folurit – kujtesës.