Çizme lëkure në kohë lufte

Ka pasur çaste të jetës sime kur kam menduar se këto fjalë kishin heshtur përgjithmonë dhe kjo nuk më ka shkaktuar ndonjë trishtim të madh. Ëndrra për të shkruar nuk ishte e vetmja që kishte humbur në rrokullisjen e viteve e botëve. Nuk e di, pra, ç’më shtyu që pas kaq kohësh e vitesh të ulem e të shkruaj. Më ndoqi mbase magjia e të shkruarit. Ose me kalimin e viteve, kur përjetësia bëhet një fjalë gjithnjë e më e shkurtër, më shtyu ajo ndjenjë që poetja polake Wislawa Szymborska e quan “gëzimi i të shkruarit – hakmarrja e një dore të vdekshme”.