Kozeta

Ne ate kohe, ne vitin 1823, Mongermeji ishte fshati i rendomte ne mes te pyllit, vend i qete dhe i bukur, larg cdo rruge. Ne te njeriu me pak te holla mund te jetonte sume mire. Vetem fshati nuk kishte uje, sepse gjendej ne nje vend te larte.
Njerzit nga njeri skaj i fshatit merrnin ujin prej lumenjve te vegjel qe gjendeshin ne rrethin e tyre, e ata qe ishin ne skajin tjeter, me afer kishes, e sillnin nga burimet, nje cerek ore larg prej Monfermejit.
Per shkak se per uje duhej bere nje rruge mjaft e gjate, bartja e tij ishte nje pune e rende per fshataret. Shtepite me te medha, nder te cilat edhe pijetorja Tenardije, cdo kove uje ia paguanin nga nje cereke nje plaku qe merrej me kete pune. Por plakushi veres punonte vetem deri ne mbremje, kurse dimrit deri ne oren pese dhe porsa fillonte nata, edhe kapaket e dritareve mbylleshin dhe ai, qe nuk kishte uje duhej te shkonte vete te marre, ose rrinte pa te.