Kristos

Ulërinte, thërriste me tërë fuqinë, qante e lotët i binin rrëke faqeve. Zgjaste duart me stërmundim, me vendosmëri, me ngulm, pa pushim. Dy krahë të fuqishëm e shtrëngonin për beli, nuk e linin të bënte asnjë hap përpara, të mundte ta kalonte atë va gjithë baltë e turbullirë,të vërsulej me rrëmbim, t’i hidhej ndër krahë, ta përqafonte fort, ashtu si nuk kishte përqafuar kurrë. Nga ana tjetër, pas dallgëve të shkumëta, dikush e tërhiqte gruan pas, si një zbaticë e egër. Edhe ajo zgjaste duart drejt tij, ca duar që dridheshin, të holla e të thata, shkarpa. Çehren e kishte të lemerisur. Bërtiste edhe ajo me sa fuqi kishte, sytë i lëshonin shkëndija të egra. Ia merrte një erë e marrë flokët e gjatë e ia shtrinte pas shpinës, e shndërronte në një sfinks të frikshëm.