Makthet e një nate vere

Nuk mund ta kuptoja se si kisha humbur pas një ecjeje aq të shkurtër dhe të drejtë. Po endesha rreth e qark me manovrime të pavetëdijshme, hapa të shqetësuar dhe vështrime të hutuara rreth rrugëve anësore të ftohta dhe të zymta që i ngjasonin njëra- tjetrës. Pavarësisht se u enda lart e poshtë, nuk munda ta gjeja rrugën drejt apartamentit të ri. Më kishin mbuluar djersët. Pas njëfarë kohe, më lanë nervat. Duke qeshur me vetveten dhe i mbuluar kryekëput nga djersë të ftohta, fillova të ngarendja nëpër rrugë, të cilat tashmë ishin shndërruar në një qorrsokak të ndërlikuar dhe të padeshifrueshëm. Nuk kishte as dritë, as tingull, nuk pipëtinte këmbë njeriu.–