Njerëz pa fat

Njerëz pa fat – Tregim nga Gëzim Zilja. Katërmbëdhjetë vjeçe ishte Nora, kur e futën në punë si ndihmëskameriere. – Plot i ke shtatë klasë, – tha i ati. – Do të futesh në punë, boll të ushqyem ne! Vajza nuk u ndje. Kishte plot të tjera si ajo që e linin shkollën, të detyruara për të ndihmuar familjen.