Kambanat e së dielës

Në ekranin e telefonit u shfaq emri i tij, por unë nuk iu përgjigja dot menjëherë. Pata frikë. As nuk di ta shpjegoj ç’lloj frike ishte. Pastaj guxova. Zëri i tij më kumboi në veshë, tek më thirri fort emrin. U drithërova. Mbeta si e gozhduar nën pushtetin e një emri trigermësh. Heshta. Ai e përsëdyti: germa e parë… zanore e plotë e zbardhur kumbuese, germa e dytë, bashkëtingëllore llastuese me gjuhën që ngulej e mishtë mes qiellzës së tij të lëngët, dhe germa e tretë sërish e njëjta zanore, më e plotë e bubulluese dhe më e zgjatur se simotra e saj e parë. – Sa do të doja të të kisha pranë vetes tani, këtu ku jam, – më tha. – Jam në varreza! “O Zot, më ndihmo!” thashë me vete në të qindrat e sekondës. A mund të bërtasë ashtu një i vdekur nga varret? Pastaj u kthjellova. Perderisa po më flet me zërin e tij, ky nuk është zë prej të vdekuri Zëri i tij nuk i ngjante haresë në zërin e një burri që dhembshurisht i thotë emrin të dashurës në telefon, ishte përgjërim e lurje, përzier më por një lloj padurimi, për ta thirrur e për ta shkulur njëherësh atë emër nga vetja. Padurim për të më shkulur mua nga vetja, dhe njëkohësisht për të më pasur pranë. E ku? Aty në varre.”