Dyzet këngët e bilbilit

Ato selame dhe përshëndetje që janë të përzemërta ashtu si takimi i buzëëmbëlve, pa dyshim që i kushtohen Atij. Ato përmallime që janë aq përvëluese sa edhe ulërimat e ashikëve, pa dyshim që i kushtohen Atij. Ato lëvdime, që janë të tepërta ashtu si fjalët e dhimbjes së thellë shpirtërore dhe ato dëshira e kërkesa që janë të gjata ashtu si flokët e të dashurve, i kushtohen Atij, gjithmonë atij, dhe gjithmonë atij. Ai që është trëndafll, ai që është i dashur, çdo detyrueshmëri i kushtohet Atij. Kur në shkretëtirë flakët dhe mohimet trazonin njerëzimin dhe e përplasnin atë drejt shkëmbinjve të kuq në mesditë, frymëmarrjet që merrnin flakë nga barbarizmat që vinin dallgë pas dallge, emrin e tij e përmendi një melek. Fjalët ishin ende jetime, dashuritë ishin të burgosura në goditjet e hanxharit. Nëpër trëndafilishte rridhte gjak nga gonxhet dhe kryheshin vrasje gjatë dremitjes së bulkthit; baballarët varrosnin së gjalli në dhe vajzat e tyre të vogla. E njëjta zbrazëti gjendej në të gjithë zemrat që ishin shndërruar në pike qendër të marrëzisë dhe fluturat e pafajshme kryqëzoheshin, vetëm dhe vetëm ngaqë ishin të pafajshme…