Ishulli i Arturos

Romani rrëfen biografinë e Arturo Gerace, një djaloshi që rritet i vetmuar në brigjet e ishullit Procida, duke mbajtur peshën e një emri të ndritshëm si ai i një ylli. Babai, Wilhelm Gerace, gjysmë gjerman e gjysmë napoletan, është një figurë e zbehtë dhe joprezente në jetën e të birit: i detyruar të lërë shpeshherë ishullin për shkak të punës. Arturo e kalon fëmijërinë e tij duke e idealizuar figurën e të atit, duke sajuar histori imagjinare rreth udhëtimeve të tij, aq sa vizitat sporadike të të atit i konsideronte si dhurata nga qielli.
Arturo fëmijë është një çapkën sypatrembur: pi qumësht dhie, pothuajse nuk mban rroba fare në trup dhe s’ka për të ngrënë, por ama është i lirë vrapojë cep më cep të asaj skute parajse tokësore, midis plazheve dhe shkëmbinjve, i etur për histori kavalierësh dhe të ëndërrojë me sy hapur. Ka vetëm dy miq qenin, Immacolatella dhe një fëmijë me emrin Silvestro.