Shërbëtorja po vëzhgon

Ju duhet të jeni komshinjtë tanë të rinj! – thotë duke na përshëndetur me dorë zonja Louel, e cila afrohet te kangjellat. Kap dorën e sime bije dhe i buzëqesh, por në atë çast zonja Louel shikon tim shoq dhe fytyra i merr një shprehje të çuditshme. Është ai çasti kur bëj një premtim. Më në fund, kemi një shtëpi si familje. E kaluara ime ka mbetur pas, shumë pas. Dhe do të bëj gjithçka që ta mbaj larg…