Dashuri e ndaluar

Bihteri duke dashur të harrojë gjithçka – ndërkohë që kandili nuk po digjej i tëri – kalon përpara pasqyrës që pasqyronte hije në errësirë, shikon trupin e saj lakuriq dhe tronditet nga kënaqësia. Nuk e di se çfarë mund të mendonin të tjerët, por kjo, rruga që shkonte drejt të kënaqurit të vetes, e mbështillte Bihterin me një vetmi të pafund. Po, e dashuronte këtë trup. Kjo grua e re qëndronte përpara pasqyrës dhe në trupin e saj ndiente dashuri e pasion. Buzëqeshte, donte të dashuronte. Sepse Bihteri e kishte parandier, që nga ky çast e më pas, se në jetën e saj, dashuri të tilla, do të mbeteshin pa përgjigje. Do ta pushtonte gjithnjë e më shumë vetmia se, zoti Adnan, aq i vjetër sa ishte, nuk do të mund t’i përgjigjej as dashurisë dhe as pasionit. Mbulesat e qëndisura me dantella të shtratit, këtë natë dhe çdo natë tjetër, do t’i ofronin Bihterit zbukurime boshe, finesa të rreme, por Bihteri do të thurte ëndrra plot pasione të trupave të rinj…