Toka që shkelim

Në jetë vetëm ikim. E kalojmë atë duke goditur trupin e grave, duke u hequr fëmijëve përkëdhelitë. Tani frymët janë shuar, të përziera ironikisht me njëra-tjetrën. Sa e bukur do të ishte dukur kjo afri në kohë të tjera! Burra, gra, pleq, fëmijë, familjarë, miq, të panjohur, të gjithë të bashkuar. Të bashkuar të gjithë në një aliazh të pashkatërrueshëm. Ndoshta, siç thonë, njëherë e një kohë kemi qenë një. Jo një trup i vetëm, por një qenie e vetme. Ne, pemët, shkëmbinjtë, era, uji, sendet e përdorimit të përbashkët. Toka.