Një burkë për dashurinë

Kur Maria mori vesh se burri pas të cilit linte mendjen si një aguridhe kish lindur në një vend që quhej Afganistan, nuk e mbajti dot gazin dhe u tall me atë vend të largët që s’ia kish zënë veshi kurrë më parë. “E di çfarë, Nasrad? S’di kurrfarë gjëje për vendin tënd. As që e kam idenë se çfarë hani, si këndoni apo vallëzoni në festat tuaja. Por as që më bëhet vonë. Të them të drejtën, më pëlqen. Sepse ti më pëlqen. S’ka ç’më duhet tjetër.” Buzagazi s’iu shqit buzësh për shumë kohë, derisa jeta, fati, por sidomos dashuria, e çuan në atë vend ku grave iu rëndon mbi shpinë një dënim i përjetshëm; në një vend ku vogëlushet i martojnë me burra moshëthyer qëkur mbushin shtatë vjeç dhe ku vetëm burka mund ta mbrojë një grua që të dalë nga shtëpia dhe të kthehet e gjallë. Maria, që s’dinte gjë prej gjëje, buzëqeshte. Derisa pllakosën netët e ngashërimit të pareshtur.