Fate të kryqëzuara

Unë nuk jam larg tyre, por errësira është e dendur, po, gati e fortë dhe kompakte. Ajo që thuhet në boshllëk, bëhet e dukshme. Jana Angelika, vajza e Gledis dhe Gudmund Thusë, gjendet diku në këtë errësirë, e padukshme. Dhe e palëvizshme. Asgjë nuk lëviz, nuk shoh asnjë rrugë të kërcënuar me dy silueta në horizont. Nuk e di se kush jemi. Ka shumë errësirë. Dhe zhurma e ujit që rrjedh; janë cicërimat e bregut ku linjat elektrike kërcasin kaq fortë sa askush nuk mund të dëgjojë atë që ne themi me zë të lartë. Por a jemi ne që flasim me zë të lartë? Apo ata? Kështu. Errësirë. Zhurma e ujit që zbret lumenjtë e padukshëm apo heshtja e linjave elektrike sipër kokave tona, apo kabulli i mirëlubrifikuar, që rrëshqet në tamburin e makinerisë. Duhet të kishte rënë shi. Shiu ishte futur thellë si hunjtë në tokë. Kishte pushuar. Retë ishin zhdukur, qielli i perëndimit ishte i shndritshëm. Asnjë i dukshëm. Zhurmat. Dhe gazi i padukshëm. Gjithçka që është bashkuar në përhershmëri, do të tretet dhe do të rrotullohet në boshllëk. Elefantët. Vagonët. Kabulli. Shiu që lëshon mend. Dhe vërshimi financiar. I gjithë fati i madh rezultoi një krim të madh. Apo më keq akoma. I gjithë krimi i madh erdhi nga një fat i madh. Kështu është. Lartësia është diçka që nuk iu pëlqen disave. Gjithçka tjetër është veçse reklamë.