Rrëfimtarja e Kazablankës

Xhozi ka mbërritur në Kazablanka bashkë me familjen e arratisur nga Franca, tashmë e sfilitur nën thundrën e pushtimit nazist. Eshtë vetëm dymbëdhjetë vjeç por tashmë e ka provuar në kurriz ashpërsinë e jetës. Ndaj dhe dielli lebyrës, ngjyrat dhe aromat e shtëpisë së re e habitin dhe e mrekullojnë. Duket se tashmë i ka hedhur pas krahëve telashet dhe Xhozi është e magjepsur nga bukuria e vendit që e rrëmben të tërën. Por shpejt do të mbërrijë një anije për në Amerikë, falë së cilës prindërit shpresojnë të mbërrijnë shëndoshë e mirë.
2011. Zoe Shkel për herë të parë në Kazablanka. Martesa e saj po merr rrokullimen, ka një fëmijë për të cilën duhet të kujdeset dhe një jetë të re për ta rimëkëmbur në një qytet ku nuk njeh kurrkend. Pikërisht kur nis të pyesë veten nëse do të ndihet si në shtëpi ne nje vend kaq të largët dhe misterioz, do të jetë gjetja e një ditari, të fshehur mes dhogave të dyshemesë së dhomës së të bijës, që do t’ia shpërfaqe Kazablakën në një dritë të re. Permes fjalëve të Xhozit fare të re në moshë. që kundronte të njëjtën panoramë mbi Oqeanin Atlantik, Zoe do ta kuptojë që nëse deshiron nje rast të dytë për të qenë e lumtur, duhet ta këqyrë boten me veshtrimin e déliresise dhe spontanitetit qe druhet se e ka humbur….