Të gjitha t’i mësova,por harrova një fjalë

Befas ndjeu sikur iu shkëput një pjesë nga vetja e tij: krenaria që ndiente sa here që mendonte se pas do të linte trashëgimi Anën, u shndërrua në agoni, ndoshta edhe në ndjenjë fajësie. Mendja dhe shpirti i tij kërkonin, në mënyrë torturuese, sfilitëse, një zgjidhje. Tashmë i duhej që të zhbironte qysh nga flllimi, madje imtësisht, jetën e Anës, por edhe të kërkonte përgjegjësinë e tij rreth fatit të jetës së saj. Vetëm shpëtimi i shpirtit të tij ishte pendimi. T’i kërkonte të falur për gjithçka bëri dhe për gjithçka nuk bëri dhe që atë femër e sollën deri në këtë pikë, të zbulonte se çfarë harroi që t’ia mësonte. Dhe, nëse do të mundte t’ia mësonte atë, qoftë edhe tani. Përpara se të ishte vonë.