Atëherë puthmë

Dashurine, atë të vërtetën, e ndien kur mbërrin. Të godet në zemë dhe kokë, dhe në atë pikë është tepër vonë: largësia, stuhitë e vogla e të mëdha, asgjë nga këto nuk mund ta ndalë. Dhe është e pamundur të harrosh. E di mirë Leonardi, që e ka ndier t’i përvëlojë lëkurën dhe ende nuk arrin të clirohet nga kujtimet. Kishte pasur plot gra pas ikjes së Anxhelës, por asnjëra s’mund të shpresojë t’ia zërë vendin. Dashurinë, tani Leonardi e kërkon në gjërat e thjeshta: në buzëqeshjet e kënaqura të kliantëve kur iu ndreq makinat: në muzikën që degjon në Duetto-n e tij, model antik apo në mbrëmjet me miqtë që i njeh prej një jete. Pastaj është Laura, bija e tij shtatëmbëdhjetë vjeçe, përherë e më e bukur, por edhe tmerësisht e largët. Ajo dashurinë e mëson në internet, në fjalët e blogerëve që dinë t’ia sëmblojnë zemrën ashtu siç ai baba kaq i heshtur nuk mundi ta bëjë kurrsesi. Mamaja, pa dyshim e ka një arsye që ka ikur, i thotë vetes. Po cila të jetë vallë? Dhe si ta zbulojë? Përgjigjen do t’ia sjellë fati, në përfundim të një udhëtimi mbreslënës, që asaj do t’i ngjallë guximin për të dashuruar, kurse Leonardit do ti japë forcën për te filluar sërisht. Sepse edhe gjesti më i vogël i dashurisë është një mrekulli, vetëm së ajo mrekulli duhet dëshiruar së bashku