Ndarësi i Xhenetit

Tajga përqafoi Zejnepin, edhe Zejnepi zuri dorën e vëllait dhe u ulën në një qoshe. Haluk Serhendi ishte më këmbë dhe me përkujdesin e një spektatori që ndiqte film, ishte përqendruar mbi ujin e lartësuar… Vdekja po vinte. Në këtë shpellë ku mbetën të zënë, pak më pas do të jenë një ndër gjallesat që gëlltit liqeni i digës që vazhdonte të lartësohej nga reshjet e shiut. Tajga e mbështolli me krahë të dashurën, thithi brenda vetes thellë-thellë aromën e saj. Nëse kishin përfunduar zgjidhjet, ishte i gatshëm të merrte kënaqësinë e një vdekjeje të tillë; mirëpo rrahjet e zemrës së vajzës së re që bënin jehonë në veshët e tij, nuk e penguan këtë kënaqësi të habitshme. Me pikëllimin e traumës që përjetoi ajo, psherëtiu duke thënë, “Të dua.” Pas një heshtjeje të shkurtër, vendosi në ballë të Zejnepit buzët duke u përgjigjur, “Edhe unë.” Duke thënë, “Me sa duket për të dëgjuar këtë nga ti duhet të vinte vdekja!”, filloi të shëtisë buzët në fytyrën e saj të bukur, ato buzë që i shihte si të paarritshme…