Mos lejoni që e vërteta t’ju lëndojë

Kur zgjohesha në errësirën e mëngjesit, për disa sekonda nuk më kujtohej se kush isha e ku isha. Kisha një ndjesi fajësie të paparë dhe me dukej vetja sikur kisha mbetur përgjysmë. Tek përpiqesha të plotësoja veten e të plotësohesha, më dukej sikur ndjeja vetëm pakësim dhe tkurrje. Gojën e kisha helm. Qëndroja e ulur ashtu siç isha në shtrat. Më pas vështroja tavanin. Vështroja muret. Sytë më shihnin dhe gëzohesha që kisha këmbët e që kisha duart. Por çfarë ishte ajo që ishte larguar nga unë.