Tradhtia

Ajo që kishte rëndësi ishte se tani në mendimet e mia kishte dy gra e jo vetëm një. Dhe ato zunë të luftonin me mua. Njëra rënkonte dhe psherëtinte, tjetra gjëmonte dhe tërhiqte. Sapo mbyllja sytë, më shfaqeshin që të dyja. Draga ishte gjithmonë më e fortë dhe e zhvendoste Hënën. Pastaj hapja sytë dhe përpiqesha përsëri të mendoja vetëm për Hënën, kur – hop! – Draga rishfaqej sërish, e paftuar dhe zinte gjithë hapësirën. Vështrimet e saj më gërryenin, ndërkohë që ato të Hënës ngjasonin me kuitjet e një maceje të humbur. Gjinjtë e tyre ishin të zhveshur, por ndërkohë që ai i Dragës, ishte përmbytur nga drita e diellit, ai i Hënës ishte rrasu në një hije. Mbyllja sytë edhe më fort, por nuk kishte asnjë dobi. Njëra ishte ulur me këmbët e kryqëzuara në një degë peme, ndërsa tjetra ulej pak më poshtë pas një shkurreje të tharë, si një engjëll i vogël.